Dagboek beschreven door Roelie...
Op de foto Roelie aan de eettafel - genomen vanaf onze zithoek - achteraan de keuken.

Reageer... stuur ons een email (klik op deze tekst!)

Zondag
21 september

tot

zaterdag
27 september

Week 5

Zondag

In de ochtendsamenkomst kregen we het vervolg te zien van de dvd, die we vorige week hadden gezien. Over de grootheid van de Schepping van het heelal. De “eindeloosheid”, de ontdekking van steeds meerdere sterrenstelsels enz. In al die grootheid en weidsheid is ergens een heel klein miniplaneetje en daar wonen wij. Mensjes van 1.80 m. die soms denken dat ze heel wat zijn en vaak denken dat alles er is tot nut van de mens. Maar oh, die eindeloosheid van het heelal, al die sterrenstelsels die er schijnbaar zinloos zijn, want wie ziet er wat van? Denken we als mens niet altijd: wat hebben wij eraan? Hoe kunnen wij er beter van worden? Maar ach, wie zijn wij? Als het er op aan komt voelen we ons toch wel heel nietig en hulpeloos. Zelfs ongelovigen in nood roepen tot God! De Bijbel zegt: Volkeren, ze zijn geacht als een stofje aan een weegschaal. Nu als je beelden ziet van het heelal, dan kun je je daar wel iets bij voorstellen. Ja, en dan is er die grote God, die omziet naar ons kleine mensjes, naar ieder persoonlijk. Onvoorstelbaar toch, dat Hij zich ons lot zo aantrekt? Maar niet onvoorstelbaar wanneer je bedenkt dat Hij ons gemaakt heeft. Het is maar goed dat wij dat weten, anders konden wij met z’n allen wel inpakken, toch?
Dit was even een gedachtespinsel van mij n.a.v. de dvd.

De samenkomstruimte beneden!

De rest van de samenkomst was als altijd. Ik vond het dit keer wel grappig dat wij bij het zingen van de liederen er een aantal zongen die wij kenden in het Nederlands. Ik moest denken aan een boekje dat pas is uitgekomen en geschreven door de jonge Nederlandse musicus en componist D.J.Groot, die protesteert tegen het grote aantal liederen in de Opwekkingsbundel, dat uit het Engels vertaald is. “Waar zijn de Nederlandse door God geïnspireerde lieddichters?”, vraagt hij zich af. En dat sprak mij enorm aan. Een lezenswaardig boekje en aan te bevelen aan ieder die zich zorgen maakt over de lofprijzing in het Nederlands. Dit is niet de plaats om mijn eigen gedachten hierover te ventileren, maar wat ik nu zo grappig vond, is dat wij nu toch in zekere zin profijt hadden van al die vertaalde liederen, want nu konden we uit volle borst meezingen, wat veel fijner voelt dan een beetje mee neuriën  bij de liederen die wij nog niet vertaald hadden,haha. Ik dacht: “de oplettende luisteraar”, want als Sinco mee zingt ontgaat dat niemand, “kan precies weten welke liederen er bij ons vertaald waren”, maar natuurlijk letten ze daar niet op, want dat is buiten hun beleving. Overigens krijgt Sinco wel complimentjes en het levert hem een baan als “muziekleraar” op.
’s Avonds waren we weer uitgenodigd voor een barbecue. Onze Canadese buurvrouw, Beth,  was zaterdag jarig geweest, dus dat wilde ze vieren met enkele andere gezinnen. Helaas begon het net toen het feest moest beginnen, te regenen. In allerijl werd, bij onze andere buren binnen alles klaar gezet. Zij wonen namelijk beneden en Beth en haar man en dochter een huis verder boven. De dochter van Beth hing nog snel een slinger op van lampionnetjes, waar kerstverlichting in zat, en zo werd het binnen heel gezellig gemaakt. De gasten kregen allen een plaatsje, het vlees was buiten op de overdekte barbecue klaargemaakt, en de rest van de meegebrachte gerechten stonden ook al klaar. Na het dankgebed konden we ons buikje weer vullen en voor ons was het in de gesprekken vooral een voortzetting van de kennismaking met al onze buurtjes. Het was weer bijzonder om te horen hoe God de mensen allemaal persoonlijk naar PNG heeft geroepen, en hoe op de meest wonderlijke manieren in hun onderhoud en support wordt voorzien. Ieder heeft een ander verhaal wat toch op hetzelfde neerkomt: onze God is heel bijzonder!
Nadat ik op zo’n avond geluisterd heb naar al die verhalen in het Engels staat mijn hoofd bijna op springen, het kost me nog veel inspanning. Maar we genieten er erg van.

Maandag

Vakantie dus. Sinco hoefde niet naar school, dus heeft hij thuis wat gewerkt aan van alles. Administratie, lessen voorbereiden, enz. Ik ben weer even verder gegaan met het naaien van de gordijnen. Verder valt er over deze dag niet veel bijzonders te vertellen.
We hadden een poosje geleden matrassen gekocht, waarvan we dachten dat die wel comfortabel zouden zijn, maar bij nader inzien waren ze toch behoorlijk hard. Voor Sinco gaf dat geen probleem, maar helaas, mijn rug begon steeds meer te protesteren. Ik begon al aardig krom te lopen. We konden dinsdag met iemand meerijden, dus we zouden opnieuw op zoek gaan naar een beter matras.

Op de foto staat het internaat links. Boven woont het internaatgezin en de internaatkinderen, samen "de dorm". Wij wonen onder het achterste gedeelte.

Dinsdag

Het viel me niet mee die ochtend. We stonden al te wachten voor het vertrek, maar ineens besloot ik toch om thuis te blijven. Ik had zoveel last dat ik het niet wijs achtte om nu door de stad te sjouwen, misschien weer winkel in, winkel uit. Dus Sinco ging alleen mee. Ook al lag het bed niet goed genoeg, ik kon helaas weinig anders doen dan weer op bed gaan liggen. Want zitten ging ook niet, een geschikte stoel hebben we helaas ook nog niet. Met mijn mp3 speler heb ik mij vermaakt en af en toe viel ik in slaap. Sinco was rond het middaguur weer terug en vertelde enthousiast dat hij een goed bed en matras had gezien in een van de zaken daar. Voor zichzelf had hij een prettige stoel voor achter het bureautje dat hier staat. Helaas paste die niet bij mijn rug. We besloten om de volgende dag samen te gaan kijken als mijn rug het toe zou laten. Gelukkig kon ik die middag ook nog slapen, blijkbaar was ik ook wel heel erg moe.
Ik vond het wel heel lief van Sinco want hij had een cadeautje voor mij meegebracht. Oorhangertjes gemaakt van schildpaddenschild. De mensen hier maken heel mooie sieraden uit allerlei materiaal, zoals schildpaddenschild, kokosnotenschil, oliepalmnoten, schelpen, hout, enz. Dat polijsten ze dan mooi en ze vormen het tot de mooiste sieraden en andere voorwerpen. Zoals briefopeners, sleutelhangers, sierlijke voorstellingen van dieren, b.v. vissen, enz.
’s Avonds werden we door onze bovenburen, de internaatsouders, uitgenodigd voor het dessert. Heel grappig dat zij dat “dessert” noemen, want dat is hetzelfde als wanneer wij vragen: “Hebben jullie zin om even een kop koffie te komen drinken?“ Amerikanen drinken vaak direct na de maaltijd koffie of thee met gebak of zo. Zij hadden een soort ijstaart, dat had hun dochter gemaakt, samen met een vriendin, en ze wilden ons daarvan mee laten genieten. Ook weer anders dan bij ons, want de kinderen hadden zeker dat dessert al op een ander moment gehad, want zij waren er niet bij.

Woensdag

Gelukkig kon ik weer wat beter uit de voeten. Die dag rust had me blijkbaar goed gedaan. We hadden het plan om de truck te huren, zodat we het bed dat we misschien konden kopen, direct konden meenemen. Sinco ging eerst nog werken aan de administratie, eind van de maand moet alles bij de financiële afdeling ingeleverd zijn. Ik was gelukkig weer in staat om verder te gaan achter de naaimachine. Maar ik bedacht me dat ik ook nog wat rode en groene pepers had gekocht zaterdag en uitjes, die noemen wij lente-uitjes.  Ik had me voorgenomen om die pepers schoon te maken, klein te snijden en in te vriezen. De uitjes en wat andere groente wilde ik ook nog schoonmaken en onderhanden nemen, zodat het niet zou omkomen. Normaal doe je dat natuurlijk op de dag van inkoop, maar dat was er bij in geschoten. Vervolgens ben ik uren bezig geweest met al dat gedoe. Niet bepaald mijn hobby, maar ja, wel handig als je een voorraadje klaargemaakt spul hebt. De rest van de middag voelde het alsof mijn handen in brand stonden! Gelukkig hoef ik niet elke dag hete pepers schoon te maken. Intussen waren we besloten die dag toch niet weg te gaan, ten eerste was de truck al bezet, ten tweede is het ook erg duur zo’n rit. Het is altijd beter om samen te doen en we hoorden dat Bea en Kenneth donderdag met hun kinderen naar de stad zouden gaan om de verjaardag van een van hun kinderen te vieren. Ze vroegen of wij dan mee wilden rijden. Dus dat was afgesproken.
Ik had nog niets gehoord over de ladiesmeeting. Waar het zou zijn en zo. Toen ik tegen half 8 bij buurvrouw ging vragen hoe of wat, bleek dat zij al weg was, namelijk bij buurvrouw Beth, en wel in het zwembadje achter het huis! Nu, dat klonk aantrekkelijk, want ik had het behoorlijk warm van alles.
Achteraf beschouwd was er wel een rondzendbericht per email verstuurd, maar naar Sinco’s adres. En zoals vaak met de berichten die hij krijgt, vergeet hij het aan mij door te geven.  Maar geen groot probleem dit keer. Ik ben even gaan kijken en de twee dames waren al lekker aan het zwemmen. Alle vrouwen waren uitgenodigd, maar het liep nog niet direct storm. Nu komen nooit alle vrouwen naar de vrouwenavond, maar drie is wel weinig. Ik reken mezelf even mee. Ik ben snel mijn zwemkleren aan gaan doen, en heb me heerlijk bij de anderen in het koele water gevoegd. Wat een luxe! Zij hebben niet zo’n klein babyzwembadje, nee, een echt bad van zeker 1.50 hoog, inclusief de bovenrand die opgeblazen is. En een paar meter doorsnee. Compleet met een trapje om er ik te komen. Dan sta je tot iets boven je middel in het water en je kunt gemakkelijk met een paar mensen rondjes zwemmen. Het is nog overdekt ook, met een groot stuk gaas, dat helpt tegen ongedierte en stof, maar ook tegen de zonnewarmte. Beula, die heel creatief is en ook veel leuke snuisterijtjes heeft, had wat gezellige tuinverlichting meegenomen en er stonden wat zitjes van tuinstoelen en de koffie en thee met toebehoren stond ook al klaar. Later kwam er nog een vrouw bij. We waren het er wel over eens dat het net leek of we op een heel duur en lux vakantieadresje waren. Je moet je voorstellen dat het al donker was, en dan met die gezellige lichtjes, zwemmen in je achtertuin. Het leven in de tropen heeft echt zijn leuke kanten.

Donderdag

Op naar de stad! We waren op de heenweg met elf personen, er reden nog een vrouw met haar dochter mee en een Papua man. In de stad gingen we in verschillende groepjes naar diverse zaken. Wij eerst achter het bed aan. Na wat zoeken en testen besloten we om een ander eenpersoonsmatras te bestellen. We hopen dat het goed is, want met een korte test is het moeilijk te beoordelen als je bovendien toch al rugpijn hebt.
Interessant en ook een beetje luguber om te vertellen is, dat je daar in die zaken op de beddenafdeling ook doodskisten kunt kopen. In verschillende maten van heel klein tot de maat voor een volwassene, staan daar net als bedden, te koop. Heel apart.
Ik wilde nog wat gordijnstoffen kopen in de zaak waar we al eerder kwamen. Ze hebben daar best veel keus in mooie stofjes, leuke prints, voor een klein prijsje. De eigenaar is een christen, dus er wordt daar altijd christelijke muziek gedraaid. Vaak hoor je Engelstalige liedjes over Jezus. Dit keer hoorde ik zelfs het bekende Israëlische  “El Shadai”. Al eerder had ik het meegemaakt in die zaak dat plotseling de stroom uitviel, dan kan de generator het even niet aan, en ook nu, terwijl ik aan het stof uitzoeken was, viel tot vijf keer toe uit. Dat is een rare gewaarwording dat het is dan opeens pikkedonker en heel stil is, de muziek en de airco stoppen natuurlijk ook. Snel worden door het personeel en de beveiliging allemaal grote zaklampen aangedaan en wordt er tussen de schappen geschenen. De reacties van de mensen die je dan hoort zijn ook wel grappig. Gegiechel en allerlei opmerkingen. Soms duurde het echt wel minutenlang, ik kon in donker niet op mijn horloge kijken, dus ik weet natuurlijk niet hoe lang, maar een van die keren was de man achter de lappentoonbank halverwege met het meten van mijn lap. Hij moest zijn werk natuurlijk staken, dus in afwachting ging hij even zitten. Toen het licht weer opging, duurde het een tijdje voor het tot hem doordrong. Komisch effect, ook al zat hij met zijn ogen open, kennelijk zat hij een beetje te suffen. Hij schrok op, verontschuldigde zich en mompelde iets over slapen. Zo maak je weer van alles mee.
Nog iets grappigs. De vrouwen daar vinden het zeker heel leuk om sierbandjes bij de stofjes uit te zoeken. Nu moet ik zeggen, dat ik dat zelf ook heel leuk vind, maar ik zou nooit ongevraagd advies geven als ik zie dat iemand aan het zoeken is. Nu was ik dit keer niet aan het zoeken, maar ik keek wel geïnteresseerd naar de verschillende mandjes en doosjes op de toonbank waar te kust en te keur kleurige geborduurde sierbandjes uitgestald stonden. Ik had intussen ook een paar couponnetjes klaargelegd om nog wat dingen te maken die makkelijk zijn om over je zwempak te dragen. Eén zo’n Papua vrouw begon allerlei bandjes aan te wijzen die wel bij mijn lapjes zouden passen. Zelfs wees ze nog op mijn groene Papuabloes die ik aan had. Ze vond zeker dat daar ook nog een bandje op moest. Later “bemoeide” ze zich er ook mee toen ik in gesprek was met de verkoper over de hoeveelheid die ik nodig had. Ik moet zeggen dat ik van dit alles erg geniet. Zo goed bedoeld en toen ze wegging (wat ze er verder gedaan had, ontging me) zei ze me gedag alsof ze me al jaren kende.

Nu de maaltijd, dat is ook een verhaal apart. Ik ben altijd weer blij als er iets bijzonders gebeurt, dan denk ik meteen: “Ha, schrijfstof voor ons dagboek!” Haha!
We gingen weer naar het Hotel Restaurant Liama aan het strand, waar we al eerder geweest zijn. Bij nader inzien vinden wij het eten daar niet echt geweldig en ook een stuk duurder dan in dat Restaurant waar we vorige week waren, maar het voordeel is de inrichting en het feit dat je zolang als je wilt op het strand of in de tuin kunt blijven en de kinderen gaan daar zelfs lekker het water in. Beula en haar man kozen deze plaats dus vooral om na het eten nog even fijn daar te zijn, zodat de kinderen lekker konden spelen. Zij wilden ons dit keer tracteren omdat hun zoon jarig was. We waren nog maar net op tijd voor de lunchtijd, want op een zeker uur gaat de keuken een tijdje dicht.
Beula had iets slims bedacht. Ze zei dat je beter eerst het eten kunt bestellen, daarna pas het drankje, want als je namelijk zoals normaal gebeurt eerst je blikje fris bestelt, duurt het een hele tijd voor je dat krijgt en een poos later komt de serveerster dan vragen wat je wilt eten. Vervolgens duurt het dan weer een hele tijd voordat het eten komt. Nu, we hadden het eten besteld, allemaal, behalve de jarige Job en ik hadden een  gerecht met vlees besteld. Wij kozen vis, mijn favoriete vlees. Tot zover ging het goed. De blikjes fris werden neergezet inclusief de glazen met ijsklontjes. Een hele tijd later kwam het eerste bord eten, voor Sinco. Niet lang daarna het tweede, en het derde. Terwijl we alvast gingen danken, zodat ze konden beginnen voor het koud werd, kwam ook het eten voor de anderen: kippenpootjes met gebakken aardappeltjes. Nu de vis nog. De jarige zoon, had al voor de grap gezegd: “Als ze komen zeggen dat er vandaag geen vis is (niet ondenkbaar) kunnen we zeggen: jullie hebben een oceaan vol met vis voor de deur, geen excuus!”
Het duurde en het duurde. Voor algemeen gebruik waren er ook een soort loempia’s besteld. Daar kon ik alvast één van nemen. En na een hele tijd toen de volwassenen hun bord al bijna leeg hadden, wenkte Bea de serveerster en vroeg of ze eens in de keuken kon vragen of het eten voor mij en D. nog kwam. Heel aarzelend kwam ze na een poosje terug en zei dat er geen vis en chips (gebakken aardappeltjes) meer waren en de keuken was gesloten. Op een nette manier heeft Beula geprotesteerd en is zelf maar eens naar de keuken gegaan om de kok of de chef te spreken.

Ze had al tegen dat meisje gezegd dat ze voortaan beter direct na het bestellen kunnen zeggen dat iets er niet is, zodat je nog iets anders kunt bestellen. Wat bleek nu, de kok had het meisje wel gezegd, dat ze dit moest doen, maar zij was zo verlegen met de zaak, dat ze het niet had gedurfd. In hun cultuur is het gênant om te zeggen dat ze iets niet hebben! Nu, mooie boel, eigenlijk moest ik er wel om lachen. Gelukkig was ik niet uitgehongerd en B had al bedisseld dat ik wat aardappeltjes en een kippenpootje van de kids kreeg. Ook dat was wel vermakelijk, het jochie die één van de twee kippenpootjes aan mij moest afstaan, protesteerde hevig, maar natuurlijk trok moederlief zich daar niets van aan. Later bleef de helft van zijn andere kippenpootje nog liggen, wat een boef! Nu, we hebben nog heerlijk een tijdje op het strand doorgebracht, ik heb zelfs nog een dutje gedaan.

Op het strandje bij Liamo

..
Onderweg op een markt ... rechts de kokosverkoopster

Op de terugweg stopten we bij een van de kleine marktjes langs de weg. Een van de kinderen houdt zo van watermeloen, dus er werd gespeurd naar watermeloen. Ja, er lag er nog één! Moeder er op af! Wij gingen ook even kijken of er nog iets van onze gading was. Ik wilde zo graag een verse ananas, maar die zijn momenteel blijkbaar moeilijk te krijgen. Wel zag ik kokosnoten en ik hoopte dat het een rijpe was met een lekkere dikke laag droge kokos er in. De buitenste schil van de kokosnoot was er voor een groot deel afgehaald en een klein deel zat er nog aan. Van de vezels kan men nog van alles maken. Wij kochten twee kokosnoten en toen bleek de zin van de overgebleven buitenkant, want de verkoopster knoopte de vezels aan elkaar zodat je ze gemakkelijk op die manier als aan een hengseltje kon dragen! De mensen hier hebben van die handige foefjes! Ook namen we nog twee heel grote vruchten, een soort grapefruits, ik ben benieuwd hoe die smaken. Op zo’n marktje staan een hele rij tafeltjes met mensen erachter die op stoeltjes zitten of gewoon staan,met paraplu’s tegen de zon of, op dat moment even, tegen de regen. Ze verkopen dan allerlei groenten en vruchten. Ook zitten er veel mensen gewoon op de grond en hebben hun koopwaar op een lap stof of een grote zak. Het fascineert ons enorm hoe de mensen hier hun spullen verkopen. Op de grote markt in Kimbe zie je b.v. dat de worteltjes per stuk verkocht worden. Meestal zien ze er niet bepaald vers uit. Of knoflookteentjes per stuk. Ook zie je vaak dat ze medicijnen verkopen per strip, ook zo apart.
Zo, dit was een dag met vele belevenissen.

Vrijdag

Vandaag werd de matras bezorgd. Tijdens mijn middagdutje kon ik die dus testen. Ik moet zeggen: niet slecht! ’s Middags kwam onze lerares even binnenwippen om te horen hoe het allemaal ging. We vertelden dat we ook nog naar een goede stoel hadden gezocht, maar het is allemaal spul van slechte kwaliteit voor veel geld. Dat bracht haar op een idee. Haar huisgenote had een extra stoel op haar slaapkamer staan, die ze niet vaak gebruikt. Zij zou vragen of ik die misschien zou kunnen lenen of zo. We werden uitgenodigd om de volgende ochtend een kop koffie te komen drinken.

Zaterdag

Om 10 uur gingen we naar onze lerares (van de lagere school)  waar een prima stoel klaarstond. Met een kussentje in mijn rug leek het prima te zitten. Lekker bakkie koffie gedronken met een stukje cake (een restant van het dessert van de vorige avond!) en na een gezellige tijd daar zijn we weer opgestapt, met stoel en kussentje en zelfs een voetenbankje te leen, en nog wat naaimaterialen (vulling om zelf een kussentje te maken). Zo werkt dat hier dus.
Vanavond heeft Sinco gekookt, ik zei voor de grap dat ik ook maar met een andere vrouw wilde samenwonen. Die twee vrouwen koken om de beurt elk een week. Hoewel ik (volgens zeggen) lekker eten kan klaarmaken, het kost best veel tijd, het komt elke dag weer terug en soms zou ik veel liever iets anders doen. Ik heb ook geen afwasteam meer zoals vroeger, dus sta ik best lang in de keuken al met al. Overigens klaag ik niet over onze taakverdeling hoor, maar als iemand anders eens kookt, prima. Nu, ik moet zeggen, Sinco had het vlees heerlijk gebraden, aardappeltjes gebakken en “spinazie” gekookt! Lekker sausje klaargemaakt voor bij het vlees! Daar kan geen restaurant tegen op, en het is nog voordelig ook!
Zodoende had ik tijd om één van de lapjes om te toveren in een soort broekrokje om aan te trekken over mijn zwempak.
Wat ik ook nog vertellen wilde, is dat het meel (bloem)hier eerst gezeefd moet worden voor je het kunt gebruiken. Als je een grote voorraad koopt, heb je een dikke kans dat de klander er in zit. Kleine snuitkevertjes, best een smerig idee, maar helaas het is niet anders. Ik herinner me dat goed uit de tijd van Sumba, daar bakten de meisjes elke dag een brood voor ons en dan moest er standaard eerst gezeefd worden. Het brood smaakte wel een beetje muf! Maar als je niet anders hebt, heb je geen keus en je went er wel aan. Op het laatst proefde je het niet eens meer. Nu merk ik niets aan de smaak, dat valt dus weer mee.
Toen we hier net waren kwamen er vaak Indonesische woorden in me op, eerder dan Engelse. Ik vond het wel een beetje jammer dat ik het Indonesisch niet meer nodig had, maar toch komt het soms nog van pas. Op sommige verpakkingen van levensmiddelen staat namelijk een Indonesische beschrijving en ik vind het leuk dat ik dan weet wat het betekent.

Dit was het weer voor deze week!